Borneo ormanlarinda bir vaha: Kapit

Kapit, rejang nehri uzerinde en yakin sehre 120 kilometre mesafede bir sehir. Buraya ulasim sadece nehirden, baska yol yok. Kapit tuccarlari ve yerel yonetim birimleri ile yiyecek almak icin gelen yada devletle isi olanlar icin Borneo ormanlari ortasinda adeta bir vaha.

Sabah gunes henuz yakmaya baslamadan kalkiyorum. Amcacim sehir meydaninda bir "kopi" icip sabah iskeleye gelenleri seyretmek. Kopi, kahvenin Malezya usulu demlenmis olani, uzun surahi icinde filtre ile iki dakikada hazirlayip getiriyorlar. Icecekseniz aman seker koymasinlar, onlar koyarsa ellerinin ayari yok bes kasiktan asagi kesmez. Hafif bir muzik sesi duyuyorum. Muzigin geldigi yana baktigimda nufusun cogunu olusturan Cinlilerin tai-chi icin toplandigini goruyorum.
Kasaba henuz uyanmaya basliyor. Parklar canlaniyor.
Sabah sabah yikanan camasirlar balkonlara asiliyor. Sabah kahvaltisi icin pilav ve tavuklar hizli hizli yeniyor.
Geceden islerini yetirtiremedigi belli iki tomruk gemisi islerini hizla bitirmeye calisiyorlar. Birazdan buradan nehrin yukarisina mal goturen tekneler gecmeye baslayacak, nehrin trafigini etkilememeleri gerekiyor.

Saat ona yaklasinca cocuklar grup halinde "en yukaridan kim suya atlayacak" yarisina giriyorlar.
Bolgenin en buyuk binasi yerel yonetime ait. Binanin zengin gorunumu orman gelirlerinin ne kadar oldugunun bir gostergesi.
Sehrin sokaklari arac dolu, ama kasabanin her iki yanindaki 10 kilometrelik yol disinda arac surebilecekleri bir yer yok. Gosteris merakinin akla zaferi diyelim.
Alisverislerini tamamlayan Rejang nehri sakinleri "orada bir yerledeki" evlerine donuyorlar: cimento, tup, pirinc vb. Hersey tek tek tekne ile tasinmak zorunda.
Ticari gemilerde gelmeye basliyor, ogleye dogru sicaklik ve nem dayanilmaz hale geliyor. Kendime golge bir yer arayip, aciyorum kitabimi. Hayat buralarda yavas ve sanki yuzyillardir ayni. Oysa bizim daha gidecek yolumuz var, yarin sabah Kuching'e gitmeli ama once bir kopi daha, sekersizzzzz olsun.