Takashi, orta boylu, oldukca zayif gorunumlu ve gulec yuzlu bir Japon. 34 yasinda ama 25'inde bile gozukmuyor. Japonya'nin Nagoya kentinde kamyon soforlugu yapiyor. Ona soru sordugumda durup dusunuyor, kelimeleri toparliyor sonra konusmaya basliyor. Beni dinlerken de her yarim dakikada bir uzun uzun “aaa” diyor. Takashi ile Hirosima'da hostelde karsilastik. Japonlara ozgu selam verme refleksi sayesinde karsilikli devam selam vererek sohbet ettik. Egilerek selam verme cidden bulasici bir sey, insan bir sure sonra elinde olmadan yapmaya basliyor. Takashi'ye Japon toplumu ve sorunlari uzerine anlamadigim bir cok seyi sordum. Sabirla teker teker cevapladi, gecenin gec saatlerine kadar ben ona Turkiye'yi o bana Japonya'yi anlattik.
Takashi'ye hayattaki en onemli uc seyin ne oldugunu soruyorum. Uzun uzun dusunuyor, birincisini soyluyor “ cevremle uyum icinde yasayabilmek” . Niye bunun onemli oldugunu soruyorum, sasiriyor. “ Cok onemli, cok onemli. Insan baska turlu yasayamaz”diyor. Biraz daha dusunup ikincisini soyluyor “ isimi en iyi sekilde yapabilmek”. Ucuncusu icin dusunuyor, dusunuyor. “ Sadece iki tane onemli sey buldum, baska bir sey aklima gelmiyor”
Takashi'ye hayatta ogrendigi en onemli seyin ne oldugunu soruyorum. Bu kez fazla dusunmeden cevapliyor: “ Herkesi olduklari gibi kabul etmek. Bunu yapabilmek zamanimi aldi ama bu cok onemli. Birini kabul edince daha uyum icinde calisabilir, yasayabilirsiniz” diyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Google, Blogger yada OpenID hesabınızla girerek yorum bırakabilirsiniz. Spam yorumları siliyorum, gireceğiniz dış linkler takip edilemez. Teşekkürler
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.