Yoldan portreler: Arilecha

Arilecha, Sri Lankali bir tuk-tuk surucusu. Nuwara Eliya sehrinde cevredeki cay bahcelerine Tuk-tukuyla beni goturmesi icin kendisiyle saati 6 dolara anlastik. Uc saat kadar beni civarda dolastirdi. Iyi bir kazanc elde ettigi icin mutlu idi, agzi bir acildi ki kapatabilene askolsun. Arilecha 30 yasinda, iki cocugu var, biri henuz bir yasinda digeri okula yeni baslamis. Babasi, annesi, esi ve cocuklari ayni evde yasiyorlar. Babasi manavlik yapiyor. Konusurken devamli guluyor, “ sen bu yil beni saatlik kiralayan ikinci turistsin, eskiden daha cok turist vardi. Hukumet Tamil bolgesine girince ortalik karisti, daha az turist geliyor” diyor. Konusmanin ilerleyen safhasinda Arilecha'ninda Tamil oldugunu ogreniyorum. Sri Lanka'da 1960'lardan bu yana devam eden Tamil Kaplanlari ayaklanmasinda ulke ciddi zarar gormus. Kurunun yaninda yasta yanmis. Sri Lankada iki cesit Tamil var; bin yil once goc edip ulkenin kuzeyine yerlesen ve su an ayaklanma halinde olanlar ve yirminci yuzyilin basinda cay toplamasi icin Hindistan'dan Ingilizlerce getirilen Tamiller ki ayaklanma ile hic ilgileri yok. Ayaklanma ile ilgisi olmamasina ragmen arada saldirilara maruz kaliyorlar.

Arilecha'ya gore hayatta en onemli sey saglik, cunku saglikliysa “masaya yemek koyabilirim” diyor. “Masaya yemek koyabilmek” onun icin hayattaki ikinci onemli sey. Ayda eline 100 dolar kadar bir para geciyor, sikayetci degil: “ ogretmenlerde bu kadar kazaniyor” diyor. En buyuk hayali cocuklarinin universite bitirmesi, “ aslinda hersey onlar icin, cocuklarim olmadan hayat in anlami olmazdi” diyor.

Arilecha'nin hayatta ogrendigi en onemli sey calismak ve sonra sabir etmek, “ zor geciniyoruz, ama geciniyoruz, tuk-tukumu almadan once elime daha az para gecerdi. Biraz para biriktirebilirsem minibus alirim. Ben calistikca istediklerim olur, olmazsa beklemek lazim” diyor.