Fianarantsoa'da (Orta Madagaskar)

Önceki yazıdan devam edeyim.

Ortalama bir Türk, bir Madagasklının 22 katı gelire sahip. Madasgaskar'da nüfusun %90'ı günde iki doların altında para ile geçiniyor. Böyle olunca hayat tabii ki zor oluyor ve herşeyin ancak en ucuzu satılıyor.

Madagaskar, 2009 yılına kadar iyi kötü ekonomik gelişme gösterirken o sene olan bir asker destekli sivil darbe ( artık nasıl oluyor demeyin Tana'nın o zamanki valisi eski  bir  radyo DJ'imiş, radyodan yaptığı etkili  hitabeti sayesinde askerin desteği ile hükümeti düşürülmüş) sonrası yatırım durmuş.

2009 yılından ülkeye yapılan ve bütçenin yarısını ödeyen hibe yardımlarda kesilince ekonomi göçmüş. Zaten ülkeye senede topu topu 180.000 turist geliyormuş, olaylardan rahatsız olan turistlerin ülkeden elini ayağını çekmesi de üzerine tuz biber ekmiş.

Yani Madagaskar'ekonomik durumu iç açıcı değil. Altyapı çoğu yerde yok, ülkedeki yolların büyük bir kısmı toprak ve yağmurlu mevsimde kapanıyor. Sizinle gezeceğimiz şehirler ülkenin en büyük otoyolu olan RN7 ve bağlantı yolları çevresinde olacak.

RN7 nasıl bir şey derseniz işte aşağıda:  bir gidiş bir geliş asfalt yol. 22 milyonluk ülkenin en büyük otoyolu.

Madagaskar'da gezmek yollar ve ulaşım olanakları sebebiyle uzun ve biraz zahmetli. Ama kesinlikle değer. Madagaskar uzun süre izole kalmasının yarattığı binlerce farklı canlısıyla ve henüz dışa açılamamış halkının dış dünyadan etkilenmemiş misafirperverliği, iyiniyeti ve yardımseverliği ile tam gezilecek yerlerden biri.

Bunları anlatırken Antsirabe kentinden yola çıkıp 250 km sonra Fianar kentine varmamız dur-kalk, yolcu al-indir, tavukları yükle-indir, 14 kişilik minibüse 26 kişi tıkıştır, kusmuklardan sakın falan derken 6.5 saat sürmüş.

Madagaskar'ın beni en çok şaşırtan yönlerinden birisi de  her türlü yemeklerinin kaliteli ve güzel olması.  Ya zebu ya da ördek yemeli bu gece.

Yarın yolculuğu esas keyifli kısmı başlıyor: Manakara'ya gitmek için trene gidiyoruz.